Μικροανασκόπηση 2016

Λοιπόν -αυτοί που απομείναμε φέτος- πού είχαμε μείνει?

Α ναι, σωστά.

Ήταν exciting χρονιά.

Νομίζω.

Κυρίως γιατί ήμουν υπερβολικά busy για να κάνω fully process τα πράγματα.

Έτσι, κι ακόμα παραπάνω. Αλλά δεν έχω παράπονο, μακάρι να'ναι και το 2017 έτσι από δουλειά και κουράγιο.

Το οποίο κουράγιο μου δοκιμάστηκε αρκετά οφείλω να ομολογήσω

...ειδικά με καταστάσεις πέρα των δυνάμεων και δυνατοτήτων μου, που μου προκάλεσαν από άρνηση...

... μέχρι αποστασιοποίηση...

...ακόμα και φόβο...

...κάποιες αυξημένες ανάγκες....

...και believe it or not, λίιιιγα νεύρα παραπάνω

Και απλώς φτάνεις στο σημείο να πεις "enough is enough"

και να βάλεις τον εαυτό σου σε τάξη απέναντι στα πράγματα

Αναγκάζεσαι να δεις τους φόβους σου κατάματα 

και όταν καταφέρεις όχι μόνο να τους αντιμετωπίσεις, αλλά και να κατακτήσεις κάποιους από αυτούς, είναι λογικό να νιώθεις λίγο περίεργα

Unknown territory που συνηθίζω να λέω.

Που είναι περίεργο και για σένα, αλλά και για τους γύρω σου που δεν ξέρουν πώς να σε διαχειριστούν τώρα που μπορείς να σκοτώνεις πια κατσαρίδες μόνη σου.

Αναπόφευκτα έπεσαν μάσκες, φάνηκαν οι ιππότες δίπλα σου και πόση δύναμη τελικά κρύβουμε μέσα μας.

Παράλληλα με όλα αυτά, η δουλειά, δουλειά

που παίζει να'ναι αυτό που με κράτησε sane σε όλο τον υπόλοιπο παροξυσμό.

Αλλά μην νομίζεις, είχε και πολύ ωραία πράγματα το 2016 

Ένιωσα χαρές που είχα καιρό και υπήρχαν μέρες που κοιτούσα τον ουρανό, έλεγα "ευχαριστώ" και πριν πάω για ύπνο σκεφτόμουν 

Of course υπήρχαν και αυτά τα days.

Αλλά, άμα είσαι εσύ, you, γίνομαι κάπως έτσι:

Ακόμα κι όταν μου σπας τα νεύρα κάποτε.

Επομένως, εύχομαι από καρδιάς να είστε καλά και χαρούμενοι

*'γεια μας*

Να βρείτε ανθρώπους και καταστάσεις που σας κάνουν, you know, "if the shoe fits", που λένε.

Να έχει η ζωή σας μόνο δάκρυα ευτυχίας

Και λεφτά, γιατί όχι

Και το 2017 να σας φέρει αυτό το warm fuzzy feeling, ό,τι κι αν είναι αυτό για τον καθένα, που σας κάνει να χαμογελάτε, και κάνει κάποιους να ανησυχούν.

Happy New Year to you all!!

Α! Και πριν ξεχάσω!

Never forget what you're worth.

Things That Make Me Go "Arrrgh"

People and their post-it like advice:

"Don't worry"

"Let it go"

"Don't think about it"

"Stop feeling that way"

Wow, gee, thanks, I was completely incapable of thinking of that myself!! What would I do without you?!

Treadmill

Life feels like running on a treadmill sometimes, doesn't it?

You're running, trying to keep up, not lose your step or your pace, you know you can't stop cause you're gonna trip and hurt yourself.

So you keep on running.

Usually, we run in order to get somewhere. Remove ourselves from our current place to get to another.

But on the treadmill, it feels like you end up nowhere. You are right where you first started off.

So why run? Why bother, you ask.

I don't know. This coming from a person who used to love to get away, run away, get away from it all. And man has this year given me reasons and opportunities to do so.

And yet somehow, I stayed.

And it got me thinking, why run on a treadmill? What happens to us when we constantly run on life's treadmill? That, in spite of all the effort, the running, the trying, you still end up right where you took off, so why bother?

For the strength. For the process. For proving yourself. For those moments you felt you were about to give up and you decided to fight that urge and try to keep up. And managed to do so.

So even if you still end up right where you started, you have gained things you wouldn't have otherwise.

And you've proven it to yourself.

Yes, it kinda felt like a treadmill this year. I let out a big sigh (of relief? despair? exhaustion?) and I feel I'm standing right where I was exactly a year ago, but I'm standing differently. Prouder. Stronger. Emotionally sober. And maybe even more hopeful this time round.

I've dealt with so many fears this year, it baffles me. I barely recognize myself. And never, not even for a moment this time round, did I even consider running away. I was all "bring it on" and see what happens.

I let people go. I let things go. I let myself go. I let my guard down. I showed I'm vulnerable. I showed I can be tough. I showed that I'm loving. I said things out loud without fearing the consequences. I was prepared to finally deal with that fear too.

At the end of the day, all we have is ourselves. And we need to take care of us.

So when you get off that treadmill, all short-breathed and sweaty, you might still be in the same spot, but, you;re different and you now know that you can do it.

Υπήρξα Δειλή και Γελοία

**και όχι, δεν είναι του Μενέλαου Λουντέμη αυτό το εξαιρετικά heartbreaking κείμενο, αλλά ανήκει σε μια ψυχούλα που μια κάποια στιγμή άνοιξε την καρδιά στην μπλογκόσφαιρα. Το μπλογκ της είναι εδώ και είναι πραγματικά υπέροχο**

Να μάθεις να φεύγεις

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. 
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. 
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. 
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο. 
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι. 
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ. 
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου. 
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το) 
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας. 
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες. 
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. 
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι. 
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη. 
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι. Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς. 
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου. 
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει. 
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει. 
Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας 
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους. 
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο. 
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου. 
Να μάθεις να φεύγεις. 
Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες. 
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. 
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά.

Πράγματα

Δεν δενόμουν ποτέ με πράγματα.

(Εκτός από τα παπούτσια μου ίσως, αλλά αυτά δεν μετράνε).

Αλλά ναι, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερο δέσιμο με πράγματα. Πίστευα πάντα πως τα πράγματα είναι αναλώσιμα, είναι για να μας εξυπηρετούν, είναι για να χρησιμοποιούμε και οι άνθρωποι είναι για να τους αγαπάμε.

Παίζει να είμαι το μοναδικό πλάσμα του πλανήτη που δεν είχε αγαπημένο αρκουδάκι ως μωρό.

Τόσο αδιάφορα για μένα τα πράγματα. Κι αυτό γιατί έβρισκα πάντα ουσία, χαρά και βαρύτητα αλλού: στις σχέσεις μου, στους ανθρώπους μου, στη δουλειά μου, στις καταστάσεις και το περιβάλλον μου.

Τελευταία όμως. ίσως τελικά να έχει αλλάξει και αυτό. Απόψε το σκέφτηκα, όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο να αποχωριστώ ένα πράγμα μου.

Και με πλήγωσε σε ανεξήγητο βαθμό, με έκανε να νιώσω αφόρητα ευάλωτη και ανασφαλή, λες και γύρισε ανάποδα το σύμπαν και δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ.

Και τώρα που πίνω το κρασάκι μου και το σκέφτομαι λίγο το σκηνικό, δεν με αδικώ που ένιωσα έτσι: γιατί τελευταία διαταράχθηκαν οι πιο σταθερές μου σχέσεις, το περιβάλλον μου άλλαξε, όπως επίσης και οι καταστάσεις μου που θεωρούσα 'normal', κάποιοι άνθρωποι έδειξαν άλλα πρόσωπα, και ανακάλυψα άλλα τόσα δικά μου στην εξέλιξη των καταστάσεων.

Καταστάσεις που ήταν μη αμφισβητήσιμες, έγιναν αμφίβολες. Άνθρωποι που ήταν δικοί μου, έγιναν ξένοι.

Και χωρίς να το καταλάβω, κάπου βαθιά μέσα μου, υποσυνείδητα, ψάχνω να βρω μια σταθερότητα, μια ασφάλεια. Α sense of normality. Την οποία σαφώς και δεν ποντάρω στα πράγματα, αλλά στο ενδεχόμενο και μόνο να αποχωριστώ κάτι, με πιάνει αυτό το σφίξιμο που παλεύω να πνίξω τόσο καιρό, για τόσα άλλα.

Βασικά, επειδή νιώθω -και βιώνω- πόσο έχουν αλλάξει κάποια πράγματα γύρω μου, έχω τρομερή ανάγκη να μην αλλάζουν τα υπόλοιπα.

Έστω κι αν μιλάμε για ένα χαζόπραγμα.

Η θέση του ήταν εκεί.

Και με ενοχλεί που πρέπει να αλλάξει.

Fool Me Once

It's been a year of tremendous, and in many cases unexpected, change.

New territories.

Which bring new possibilities.

Which bring new realities.

Some are exciting.

Others are scary.

And others yet, are simply different.

Therefore, I am different.

They say, fool me once, shame on you, fool me twice shame on me.

No. I disagree.

I hate that phrase. It's engulfed in self pity, raising your hands in vain, throwing the blame away.

Fool me one, shame on you, fool me twice, shame on you again.

Because, if I consciously decide to give you another chance, it means I believe in the goodness in you, in your remorse, I choose to give you another chance to prove that you are or have become better,

I believe in the goodness in people. It's there; in all of us and I really believe in it. And I believe in second chances. Thirds even.

So, for a person to shit on that for a second time, it has nothing to do with me: it's all on them. Second time round, it becomes a choice. We all make mistakes of course, it's how we learn. People may not change per-se, but they are capable of learning. And learning brings growth, it evolves us. Where as change, is just a switch without basis or boundaries, or a good solid core.

So yes, shame on you if you fool me once, but fool me twice? It's still all on you. For deceiving yourself and denying yourself the goodness you have in you.

So here I am, on this otherwise slow idle Monday night, trusting in the goodness is you. And hoping you are believing in the goodness in me.

We've come a long long way together and I wouldn't be here if I didn't believe, if I didn't care, if I hadn't evolved in the way you see that I have evolved,

I consciously choose to believe that you too have evolved.

And with that, I'm going to bed.

That Day In Macy's

It came out of nowhere.

Exactly how those seamless thoughts are designed to function.

It's been years since that day.

And yet... tonight it just hit me, out of nowhere, I remembered.

So I made a mental note to myself to ask you next time I see you.

"Whatever happened to that scarf I got for you from Macy's?"

Sometimes

Sometimes, you gotta just do it.

Just say it.

In that moment.

With no fear or expectations.

Why fear your truth?

And why fear the outcome of the truth?

Sometimes, you just gotta see what happens.

Let go and see what happens.

It's out there.

Thoughts and concerns and fears are clogging my brain to the point of dysfunction.

But my soul and conscience are eerily calm and I'm too tired to even look into it right now.

So yeah, sometimes you just gotta put it out there.

Who knows?

Sometimes you might even surprise yourself.

And sometimes, you might be surprised yourself.

Dirty Vegas

You.

Still a whisper on my lips.

Χαλλογουίν

Έβγαλα το μακιγιάζ μου με χειρουργική προσοχή στη λεπτομέρεια.

Άφησα τα ρούχα να πέσουν στο πάτωμα και μπήκα κάτω από το καυτό νερό του ντους και το άφησα να τρέξει ώρα πάνω μου χωρίς καν να κουνηθώ.

Ίσως και να κρατούσα την αναπνοή μου.

Βράχηκαν τα μαλλιά μου, κι εγώ ως το κόκκαλο.

Γιατί αυτό το βράδυ που όλοι φοράνε μάσκες και στολές, εγώ έχω ανάγκη να ρίξω τις μάσκες μου και να σου πω την αλήθεια μου.

Μου λείπει ο αδερφός μου. Αυτός που ήταν, αυτό που ήμασταν. Μου λείπει η οικογένεια μου, αυτό που δεν είχα αμφισβητήσει ποτέ, τον τελευταίο χρόνο νιώθω να το χάνω μέσα από σκοτεινές χαραμάδες και να μου μένει στα χέρια στάχτη.

Με κοιτάνε 3 ζευγάρια μάτια πελαγωμένα από την άρνηση και την απελπισία και δεν ξέρω πώς να σηκώσω αυτό το βάρος χωρίς βοήθεια.

Μου λείπει ο Ταύρος, τότε που με κοίταγε στα μάτια κι έλιωνε. Τώρα νιώθω ότι με κοιτάει αλλά δε με βλέπει καν. Και πονάει η συνειδητοποίηση ότι love is not enough.

Κοιτάω γύρω μου, κόσμο, χαμό, μιλάνε όλοι, κάτι λένε, είναι ωραία, απλώς κάποτε νιώθω ότι βγαίνω από το σώμα μου και επιπλέω πάνω από τα κεφάλια μας και μας κοιτάω αποστασιοποιημένα και φαινόμαστε τελικά τόσο μικροί και αστείοι.

Κι αναρωτιέμαι πώς και πότε έγινα τόσο resilient, ίσως από αναισθησία? Ή μήπως από ανάγκη? Είναι αυτό που λένε ωρίμανση? Ή μήπως ακρωτηρίασα τελικά το συναισθηματικό μου κέντρο?

Ξέρω ότι οι καταστάσεις και το timing δεν με παίρνουν να λυγίσω.

Ίσως τελικά να'ναι απλώς το βάρος της ευθύνης.

Ποιος ξέρει στην τελική?

Και τι σημασία έχει εδώ που τα λέμε το γιατί.

Απλώς παίρνεις τα facts και προχωράς ανάλογα.

Έτσι, κάτω από το ζεστό νερό του μπάνιου, κλείνω τα μάτια, και νιώθω να αγκαλιάζει αυτή η αίσθηση του ζεστού νερού ευχάριστα το σώμα μου, την ψυχή μου ακόμα, και παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκέφτομαι ότι it's Halloween and of course I can't help but think of things, people, circumstances, feelings even, that have come and gone.

And for a moment there, it feels kinda sad.

But I'm no longer handicapped by it.

I acknowledge it.

Embrace it even.

And go to bed with my mind and soul at peace.

Don't Ask Me.

Ήταν πολύ παράξενο αυτό που συνέβη απόψε.

Εντελώς ξαφνικά, λες και πέρασε από πάνω μας ένα χοντρό σύννεφο και γλύκανε ο ουρανός. Η νύχτα έγινε πιο ζεστή ξαφνικά. Λες και η άνοιξη ήταν στην γωνία να μας περιμένει.

Και για μια στιγμούλα, δεν σου κάνω πλάκα, μπορούσα να μυρίσω γιασεμί στον αέρα.

Και σε σκέφτηκα.

Εσένα. Το γέλιο σου. Τη φωνή σου.

Τη μυρωδιά σου.

Επεθύμησα σε.

Ξέρω, είμαι απαράδεχτα πιεσμένη κι έχω να σε δω μέρες, αλλά ξέρεις ότι σε σκέφτομαι.

So don't ask me.

What you know is true.

Στις 5

Περνάω ένα από αυτά τα άυπνα βράδια που γίνονται ξημέρωμα και πρέπει να είμαι στο πόδι -και σε λειτουργίσημη κατάσταση- σε περίπου ένα δίωρο για να αντιμετωπίσω άλλη μια 14 ωρη μέρα.

Δεν είμαι ακριβώς περίπτωση για να ζηλεύει κανείς.

Ούτε να θαυμάζει.

Απλώς αυτός ο κανείς να με κατανοεί και να μου δίνει καφέ όταν βλέπει το μάτι μου να γυαλίζει.

Που όπως το κόβω, σε πραγματικό χρόνο θα είναι κάθε περίπου 20 λεπτά.

Χωρίς να πλησιάζει καν το τέλος του χρόνου, κάνω μια μίνι ανασκόπηση και βλέπω τις αλλαγές που έχουν γίνει φέτος και τα αποτελέσματα είναι άξια συζήτησης και ανάλυσης.

Που όμως δεν είναι της παρούσης. Απλώς, για το πρακτικό, έγινε ένα τεράστιο switch και μετά ένα shift και άλλαξαν όλα.

Είμαι καλά, σου λέω, στις 5 το πρωί ανάβοντας άλλο ένα τσιγάρο. Αλήθεια, καλά είμαι. Κουρασμένη, αν και ανίκανη να κοιμηθώ από την ένταση υποθέτω και όλες τις άλλες μαλακίες που έχω μες το μυαλό, αλλά καλά.

Και είχα καιρό να το πω αυτό.

Και δεν το λέω γιατί όλα γύρω μου είναι εξαιρετικά και πάνε περίφημα. Δεν ξέρω τι συνειδητοποίηση έχει πέσει πάνω μου, αλλά με πιάνω να αντιδρώ και να φιλτράρω τα πράγματα τόσο διαφορετικά, που αυτό από μόνο του αποτελεί μια πηγή δύναμης, ψυχικής και πνευματικής, που ως γνωστό, στερούμουν οικτρά.

Ξέρεις, καμιά φορά είναι θέμα προοπτικής και μόνο. Γιατί, αν μη τι άλλο, έχουμε πάντα τον έλεγχο στο πως θα αντιδράσουμε στα πράγματα.

Καμιά φορά πρέπει να μείνεις ξάγρυπνος και να αποδεχτείς το γεγονός ότι απόψε ο ύπνος δεν μένει πια εδώ, και να το απολαύσεις.

Να επιτρέψεις στον εαυτό σου να παραδεχτεί αδυναμίες, φοβίες και αλήθειες που δύσκολα φανερώνονται στο φως.

Να κάνεις σκέψεις που σε τρομάζουν αλλά να αντισταθείς στην μανία τους να σε κάνουν υποχείριο τους.

Να πεις αν μη τι άλλο, δε γαμιέται, και να αποφασίσεις ότι αυτή τη φορά, δε θα φοβηθείς. Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Αναρωτιέμαι, κοιτώντας από το μπαλκόνι την πόλη, ποιες άλλες μπαλκονόπορτες είναι ανοιχτές αυτή τη ώρα και ποιους φιλοξενούν. Γιατί είναι ξύπνιοι αυτήν την ώρα? Και τι να περνάει από το δικό τους μυαλό?

Κι όπως ανάβω άλλο ένα τσιγάρο, σκέφτομαι όλα τα καλά που μου χάρισαν τα δύσκολα, τι δώρο ήταν και πως με προτιμώ έτσι.

Έστω και λίγο άυπνη ένα βράδυ Κυριακής...

...ή ξημέρωμα Δευτέρας.

Ενηλικίωση

Έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή που ενηλικιώνεσαι.

Όχι απαραίτητα στα 18.

Όχι απαραίτητα άμα αποφοιτήσεις από το σχολείο ή το πανεπιστήμιο.

Ούτε καν όταν παντρευτείς ή κάνεις δικό σου παιδί.

Σίγουρα για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό, να το αντιλαμβάνεται αλλιώς.

Μέχρι τώρα θεωρούσα ότι ενηλικιώθηκα όταν απέκτησα το πρώτο μου σπίτι.

Τελικά, σήμερα ενηλικιώθηκα.

Όταν κατάφερα να κοιτάξω τον πατέρα μου στα μάτια, αυτή τη μορφή που από μικρή μου έβγαζε ένα authority που αδυνατούσα να αντικρούσω and stand up to.

Για κάτι τόσο μικρό και χαζό, ένιωθα να δημιουργείται ένα γνωστό ταλαίπωρο pattern, που το βίωσα χρόνια. Αλλά, σήμερα, τον κοίταξα στα μάτια και με πολλή αγάπη και κυρίως, μια εσωτερική ηρεμία και δύναμη, του είπα "You don't talk to me like that in my house".

Έφυγε.

Πιο μπερδεμένος παρά θυμωμένος.

Σήμερα νομίζω κατάλαβε ότι έχασε το κοριτσάκι του.

Απλώς ακόμα δεν κατάλαβε ότι τώρα έχει μια γυναίκα he's proud of.

Και συνειδητοποιήσα κι εγώ ότι άλλαξα και ίσως τελικά να ενηλικιώθηκα.

Εκεί την βρίσκεις την ζωή, στα απλά.

Sunday Night Note To Self

Out of focus.

Think.

Long and hard.

Regain objective.

Focus.

Go get 'em.

Something's Gotta Give

Sometimes, the best are saved for last.

Sometimes the best are just a moment.

And you owe it to yourself to indulge and treasure it.

Be present with it.

Feel it.

Be brave to face it.

'Something's gotta give' I kept thinking to myself.

The last weekend of the summer was just that.

I looked up at the starry night, winked and felt thankful and content.

Gone Baby Gone

I stay there for a while. I like it here. I actually close my eyes and feel -for the first time in a really long time- at peace.

I love the roof.

So I sit of the sill and I blow my cigarette smoke towards the waning moon creating little clouds around it.

Makes it more dramatic I guess.

I remember all the nights we spent up here. Literally, and with you simply crystallizing from my thoughts and yet, it's probably the first time I don't want you here.

An unfamiliar time.

I feel better on my own tonight.

I feel disconnected.

From you. Us. The world.

It's another sleepless night, and I can't put my finger on what's keeping me up again.

My finger isn't that big afterall.

So I enjoy my cigarette on the roof in complete mental silence.

And. It. Is. Awesome.

I throw my cigarette butt down the busy street below and jump off the sill and back to safety.

Next thing I know, I'm in my kitchen, burning old diaries in Pyrex bowls in my underwear, doors and windows wide open to get the smoke out, while sipping white wine and listening to my Ray Charles record until everything is gone, burnt to ashes.

It's actually funny when you think of it.

I think I actually have a little chuckle with myself.

Imagine the neighbors call the fire department and they barge in my house with their hoses and helmets only to find me having a little "clearout".

But not, it's funny really.

It's so you. So us.

Graspless.

How that pile of pages upon pages of emotions once felt, are nothing but a black stack of something, and once you try to grab it, let alone touch it, it falls apart into nothing.

I don't know how to handle myself on sleepless nights.

And thank God the neighbors are away.

But I think I'll sleep like a baby tonight.

Δια(πο)κοπές

Ναι, δεν αντιλέγω, πέρασα κι εγώ εκείνη τη φάση που μετράς αντίστροφα τις μέρες και τις ώρες που θα σταματήσεις να υπάρχεις μέσα στην τυπική συνηθισμένη ρουτίνα σου και θα κάτσεις να πνάσεις όσες μέρες μπορείς.

Ανυπομονούσα φοβερά φέτος για τις διακοπές.

Ένιωθα ότι είχα ανάγκη να ξεκουραστώ.

Και όταν επιτέλους φτάνουν, αντιλαμβάνεσαι πόσο διαφορετικά έχεις ανάγκη να τις βιώσεις.

Φέτος.

Με τα δεδομένα του τώρα και του σήμερα.

Ακόμα δεν κατάφερα να διαχωρίσω τον κυνισμό από την ωριμότητα but it really doesn't matter.

What matters is, your current situation, και να μπορείς να αποδεχτείς αυτό το current situation, όποιο κι αν είναι αυτό.

Μόλις έσβησα τις μηχανές και πέρασαν μια-δυο μέρες, μου βγήκε μια σωματική και πνευματική (μην σου πω και ψυχική) εξάντληση που ούτε καν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να βιώσω σε αυτή τη φάση και ηλικία.

What the fuck little fairy?!

Επομένως, ενώ άλλα ήθελα και νόμιζα ότι είχα ανάγκη για τις φετινές μου διακοπές, αυτό που κατάλαβα είναι ότι έχω ανάγκη να αποκοπώ: από τη ρουτίνα μου, το drama των άλλων, την κούραση και την πίεση.

Hell, να αποκοπώ και από το ίδιο μου το μυαλό, να ξεκουραστώ και να επιστρέψω στις υποχρεώσεις μου like the mean lean, bad-ass machine I am.

Αλλά μέσα από την κατά τα άλλα αποχαύνωση και απόλυτη χαλάρωση δεν-κάνω-τίποτα-άστε-με-όλοι-ήσυχη φάση που περνάω, έκανα και κάτι που, ούτε το είχα προγραματίσει αλλά και που ούτε μου είχα το θάρρος να το πραγματοποιήσω.

Ίσως μαζί με τα υπόλοιπα, πρέπει να αποκοπώ και από κάποιους φόβους μου.

Χμ...

Ίσως.

Right now, I'm too tired to even fight against it.

Καλές διακοπές guys and gals!

Under The Influence

Δεν ξέρω πως.

Δεν ξέρω πότε.

Δεν ξέρω καν πώς μου ήρθε απόψε.

Αλλά.

Και πάρε το σαν απειλή*.

Μια μέρα, εντελώς σκνίπα, θα σ'το τραγουδήσω αυτό στο αυτί (ή και σε karaoke για να γίνουμε εντελώς ρόμπα δεν έχει σημασία).

Απλά γιατί έτσι.

Γιατί κάτι έχει η νύχτα σήμερα.

Και μου'ρθε.



*Απειλή, γιατί Adele σίγουρα δεν με λες.

Το Κείμενο Είναι Αποκύημα Φαντασίας.

Δε θέλουμε να μας ακούσει κάποιος ή να μας καταλάβει. Θέλουμε να έχουμε δίκιο. Μας ενδιαφέρει περισσότερο να έχουμε δίκιο παρά να βρούμε τους κατάλληλους κώδικες επικοινωνίας με αυτούς που κατά τα άλλα αγαπάμε.

Γιατί θέλουμε να μας αγαπάνε μεν, το απαιτούμε κιόλας, αλλά κι εμείς δεν αγαπάμε τόσο γενναιόδωρα τελικά.

Γιατί εμείς έτσι είμαστε, και ο άλλος οφείλει να το καταλάβει και να κόψει το λαιμό του να αλλάξει αυτός.

Λέμε συγνώμες πεταχτές, σαν αυτά τα αεράτα φιλιά που ρίχνεις με αυτούς που δεν συμπαθείς ιδιαίτερα όταν βρεθείτε κάπου τυχαία με κόσμο. Και μετά μουρμουράμε σε φίλους, γνωστούς ή και μόνοι μας για το πόσο μαλακισμένα καταντήσαμε να είμαστε εμείς οι άνθρωποι.

Ότι χάσαμε τις αξίες. Την ουσία.

Κι όλα αυτά, ενώ κουνάμε το δάκτυλο και τα χέρια στα μούτρα του άλλου σαν πέρδικα σε οίστρο, χωρίς να αναρωτηθούμε κατά πόσο ίσως, ίσως λέω, κάπου να αδικούμε κι εμείς τους άλλους.

Επειδή όλοι περάσαμε δύσκολα και προδοθήκαμε και πικραθήκαμε και πληγωθήκαμε, άρα αποφοιτήσαμε από το σχολείο της ζωής και δεν έχουμε να μάθουμε τίποτε άλλο, κλείσαμε. Επομένως ο άλλος φταίει που ακόμα δεν έμαθε και δεν κατάλαβε το μεγαλείο της μαλακίας που μας έδειρε και δέρνει.

Ο άλλος οφείλει να καταλάβει ποιοι είμαστε, να καταλάβει τι σκεφτόμαστε και τι αισθανόμαστε γιατί κατά τα άλλα, είμαστε ανοιχτά βιβλία και hello, αφού ξέρεις με!

Αλλά by the way, οι επικοινωνιακές μας δεξιότητες παραμένουν σε μορφή νεάντερταλ γιατί φωνάζουμε, μουγκρίζουμε και κατεβάζουμε μούτρα, κι ενώ παίζει να μιλάμε τουλάχιστον 2 γλώσσες, αδυνατούμε να εκφραστούμε ξεκάθαρα με λέξεις σε σωστή σειρά και νορμάλ ντεσιμπέλ.

Κι αναρωτιόμαστε βραδιάτικα πώς κατάντησε έτσι ο κόσμος και γιατί κανείς δεν μας καταλαβαίνει.

Άκομψες Προσπάθειες Προσγείωσης

Πριν λίγο καιρό έμαθα για την ιστορία του John Wildey, του 77χρονου τότε κυρίου που αναγκάστηκε να προσγειώσει ένα μικρό αεροπλάνο όταν ο φίλος του πιλότος έπαθε ανακοπή την ώρα της πτήσης. (Αν θες, δες το ντοκυμαντέρ εδώ, έχει πολύ ενδιαφέρον)

Ο κύριος αυτός λοιπόν, βρέθηκε σε μια κατάσταση που ομολογουμένως δεν ήξερε πως να χειριστεί, οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του και τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όμορφα και ωραία.

Αλλά αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση -και σε εσάς αν δείτε το βίντεο- ήταν η απίστευτη ψυχραιμία του, και το πως διατήρησε το χιούμορ του μέσα στην κατά τα άλλα, τρομακτική του κατάσταση.

Ο ίδιος λέει ότι, ενώ ακούγεται ψύχραιμος με τον πύργο ελέγχου, όταν δεν ήταν σε επικοινωνία, ανασηκωνόταν στο κάθισμα του ουρλιάζοντας, απλώς για να του φύγει η ένταση.

Τον θυμήθηκα τον κύριο Wildey απόψε.

Ανασηκώθηκα κι εγώ και ούρλιαξα, σχεδόν έκλαψα από την ένταση που συσσωρεύω τελευταία, αλλά ξέρω ότι δεν με παίρνει να χάσω την ευρύτερη ψυχραιμία μου γιατί, πάει, το χάσαμε το παιχνίδι.

Τελευταία τα αντιμετωπίζω όλα με μια αφύσικη για μένα ψυχραιμία και αποστασιοποίηση και μάλλον απόψε χτύπησα όριο και αναγκαστικά έπρεπε να ξεθυμάνω κάπως.

Και το έκανα.

Και μετά πάλι καβούκι, μέσα, τέρας ψυχραιμίας και ηρεμίας.

Ο κύριος Wildey κατάφερε τελικά να προσγειώσει το αεροπλάνο του, χωρίς να πάθει ούτε γρατσουνιά.

Εγώ, δεν ξέρω.

Ακόμα κάνω άκομψες προσπάθειες προσγείωσης.

Το Μάθημα.

Αλήθεια το πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Ούτε μια κατάσταση ή μια συνάντηση, συγκυρία ή "σύμπτωση".

Πιστεύω πως όποιος άνθρωπος μπει στη ζωή μας, έχει να μας δείξει ή να μας διδάξει κάτι. Όπως κι εμείς σε αυτόν εξάλλου.

Με αυτό σαν κρατούμενο, έρχομαι στο επόμενο point μου: Πιστεύω ότι ερχόμαστε στη ζωή για να μάθουμε, να βελτιωθούμε, maybe even make this world a better place. Επομένως, πιστεύω ότι η ζωή μας βάζει συχνά διαγώνισμα, ή εξετάσεις αν θες: έχουμε μάθει αυτό που έπρεπε? Έχουμε κάνει άλματα, μικρά ή μεγάλα για να πάμε παρακάτω ή κοβόμαστε από το μάθημα μέχρι να μας δοθεί ξανά η ευκαιρία από τη ζωή να το δώσουμε και -hopefully- να το περάσουμε?

Αυτό το διάστημα λοιπόν, νιώθω ότι δίνω εξετάσεις. Σε διάφορους τομείς, αλλά το ποστ αυτό προκύπτει με αφορμή ένα θέμα συγκεκριμένο.

Βλέπω το pattern μου, βλέπω πως λειτουργεί η εξίσωση αλλά επειδή βρίσκομαι σε μια κατάσταση αποστασιοποίησης τελευταία, αισθάνομαι ότι χειρίζομαι λίγο πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Αλλά πάλι μέσα μου αναδύεται το θέμα μου που παλεύω καιρό να αντιμετωπίσω και να ξεπεράσω και υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι μπορεί και να με φάει. Και δε θέλω.

Φοβάμαι. Και δε θέλω.

Ανησυχώ, αγχώνομαι και σκέφτομαι. Και δε θέλω.

Κουράστηκα να δίνω συνέχεια το ίδιο μάθημα, κι ενώ έχω διαβάσει, έχω μελετήσει, μου προκύπτει ένα trick question και να τα κάνω θάλασσα.

Οφείλω να έχω περισσότερη πίστη σε μένα, ναι. Οφείλω να έχω και περισσότερη πίστη στη ζωή, στο Θεό, πίστη, απλή και απέριττη, πίστη.

Βαθιά ανάσα να ξεμπλοκάρει ο νους, οι θολές σκέψεις, και πίστη ότι ναι, μπορώ να περάσω το μάθημα.

Γιατί Όχι?

Έχω όρεξη και χρόνο να γράψω απόψε και πάλι δε μου βγαίνει για κάποιο λόγο.

Βασικά έχω διάφορα στο μυαλό μου αυτό το διάστημα, bits and pieces of this and that, here and there, που είναι ασύνδετα μεταξύ τους αλλά παρόλα αυτά, αποτελούν κομμάτι αυτής της φάσης της ζωής μου.

Είχα διαβάσει κάποτε πως, αν δεν μπορείς να εξηγήσεις με απλά λόγια κάτι, πάει να πει ότι δεν το έχεις καταλάβει.

Ναι. Ίσως να μην καταλαβαίνω τελικά αυτό το shift που βιώνω.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχω φοκάρει πάνω μου. Αλλά δεν είναι selfish, είναι selfull. Πες το σαν μηχανισμό άμυνας; όπου μετά από πάαααρα πολλά σκατά, αποφασίζεις να πάρεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου, τις επιθυμίες σου, τους στόχους σου κτλ λίγο πιο σοβαρά και να γράψεις τα υπόλοιπα you-know-where.

Καθαρά για λόγους αυτοσυντήρισης.

Απλώς τραβάω αδρές γραμμές πια και όσο κι αν αγαπώ κάποιον, γκόμενο, ένα φίλο, φίλη, συγγενή, συνεργάτη ή κάτι, μια δουλειά, μια κατάσταση, δεν επιτρέπω να ξεπερνάνε τις γραμμές μου. Βασικά, δεν μου επιτρέπω εμένα να ξεπερνώ τις γραμμές μου. Γιατί μέσα σε αυτές τις γραμμές είναι οι στόχοι μου, οι επιθυμίες μου, τα όνειρα μου, η αξία μου, τα συναισθήματα μου, anything and everything that defines me.

Και δε θέλω να ξαναχάσω τον εαυτό μου.

Έκανα καιρό να τον βρω.

Επομένως, δεν με αδικώ που τα βλέπω λίγο αποστασιοποιημένα τα πράγματα και τους ανθρώπους. Η αγάπη μου, το ενδιαφέρον μου, το πάθος μου είναι εκεί, δεν έχουν φύγει και δεν έχει αλλάξει κάτι. Απλώς δεν μπορώ πια να αναλώνομαι χωρίς αντίκρυσμα.

Θέλω να αρχίσω να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι τα άσχημα και τα δύσκολα είναι πίσω μου, ότι μπορώ, ότι αξίζω και πως έρχονται όμορφα πράγματα. Και κυρίως, ότι είμαι δυνατή, πιο σοφή, πιο ώριμη και κατάλληλα εξοπλισμένη για ό,τι έρθει.

Θέλω να ονειρευτώ όπως έκανα πριν πολλά χρόνια, αθώα εως και με αφέλεια, αλλά με γνώση πια, με μια γειωμένη ωριμότητα, αλλά πάλι έχω τόση ανάγκη να ονειρευτώ και όντως να πιστεψω ότι it can happen.

Γιατί όχι, θα μου πεις?

Θα σε κοιτάξω στα μάτια μια στιγμή, ίσως και να γελάσω αλλά αυτή τη φορά θέλω να συμφωνήσω.

Why the fuck not?

Χωρίς (πολλά) Λόγια

It all started when I reached that breaking point

and I thought there was only one thing to do..

..of course you can do that in the comfort of your home as well.

So I've spent many months wondering,

messing about,

and feeling quite upset.

And just when I make my peace and decide that this is how things are...

...the door rings and surprise surprise, guess who.

 And this little fairy is really trying so hard

and is actually being a real grown up about it.

But then the issue comes up

and this little fairy is only human

and yet it's okay

Of course I do not have any answers...yet

..but it's okay. And as I tend to say lately... time will tell.

Meanwhile, this little fairy is busy up to her eyebrows. Long stressful days, do not necessarily translate into calm and restful sleeping nights

further fueling the overall exhaustion. The night is endless when you cannot sleep I tell you, endless!

But I'm actually okay and hanging on in there and being up to speed and getting everything done in heels and with a smile on my face.

And I count my blessing and lucky stars but I've recently started to feel strong and like my self again after a really really long, and quite difficult, time.

Maybe it is like that song after all, "the race is long and in the end, it's only with yourself".

You just gotta hang in there long enough until you get through.

And in the meantime, enjoy the little pleasures in life 

and never forget what you're worth.

Καλή βδομάδα.